Kucuk mucizeler dukkani

Bugun, otobus beklerken ilk defa kitap otomatindan kitap aldim. Acikcasi bu durum cok hosuma gitti. Otomat dedigin benim gozumde sadece yiyecek ve icecek veren bir makine idi, cunku. Artik, duzenli diyet ve spor yapan bir insan oldugumu da dusunursek otomatlara yaklasmiyordum ta ki bu otomati gorene kadar.
Otomattaki cogu kitabi inceledim ve aralarindan adi tanidik oldugu icin " kucuk mucizeler dukkani" ni sectim. Gecen hafta cok yakin bir arkadasimls bu kitaptan bahsetmistik. Arkadasim bunun seri oldugundan bahsetti ve beraber kitap baktigimiz yerde ikinci ya da ucuncu kitabini gosterdi. Ve ekledi, "serinin ilk kitabini bulursam, bu seriye baslayacagim." biraz da bunun etkisiyle olsa gerek bu kitap cok ilgimi cekti. Okuduktan sonra arkadasima vermeyi planlayaeak, yariladim kitabi.
Birbiriyle hicbir ortak yani olmayan fort kadinin bir tuhafiye dukkaninda orgu kursu sayesinde kaynasmalarini anlatan bir kitap. Amerikan dizisiymis gibi geldi bana, okurken. Acikcasi, okurken cok sikildim. Ancak, gece yolculugunun verdigi yorgunluk ve uykusuzluk halindeyken cok rahat okundugu icin ve vakit gecirmeme yardimci oldugu icin soluksuz okudum.
Kitabin sonlarina gelmistim ki, otobusum geldi. Yanim bos oldugu icib kitabi yanima koydum ve uykuya daldim ta ki, zonguldak yolunda oldugumu anlayana kadar. Telasla indim, muavin beni unutmus cunku eregli terminalinde inecek tek yolcu varmis, o da benmisim. Paldir kuldur otobusten inerken muavine cikismskka beraber kitabi unuttugumun fatkina bile varmamisim. Eve gelince muavine set cikisimi dusunup, pisman olurken aklima bugun "haydi mutlu olalim, mutlu edelim, mucizemizi yaratalim." temali bir kitap okudugumu animsadim. Ardindan da, onu arkadasima vermeyi planladigimi... Sonra da, unuttugumu onu otobuste...
Kitabin sonunu tahmin edebildigim icin son sayfasina kadar okuyamadigina uzulmedim, elbet. Ama, okusaydim iyi olurdu, zira bir kitabi sevmesem bile yarim birakmayi sevmem. Demem o ki, ben onu arkadasima verecektim. En kotusu de arkadasima, "merak ettigin kitap var ya, o ben de var. Bir gun gel goruselim, sana kitabi vereyim." demis bulundum.
O degil de, benim mucizem de zonguldak yoluna girmis olan otobusde uyurken bir anda uyanmami saglayan mesaj oldu. Yoksa, bir geceyi daha evimden uzakta gecirmek zorunda kalabilirdim.
Hayat guzel, hayat mucizelerle guzel.